بخش چهارم کتاب تاریخ جنون - میشل فوکو

تاریخ جنون با عنوان اصلی جنون و تمدن: تاریخ جنون در عصر خرد کتابی است که در سال 1961 توسط فیلسوف فرانسوی میشل فوکو نوشته است. نخستین کتاب بزرگ فوکو ، تاریخ جنون ، به بررسی معنای در حال تحول جنون در فرهنگ ، حقوق ، سیاست ، فلسفه و پزشکی از قرون وسطی تا پایان قرن هجدهم و نقد روش تاریخی و ایده ی تاریخ می پردازد. این کتاب نشانگر چرخش در اندیشه فوکو از پدیدارشناسی به سمت ساختارگرایی است: اگرچه او از زبان پدیدارشناسی برای توصیف تجربه ی در حال تحول دیوانه به عنوان "دیگری" استفاده می کند ، اما او این تکامل را به تأثیر ساختارهای قدرتمند اجتماعی خاص نسبت می دهد.

این کتاب از نگارش های اولیه ی فوکو در مورد روانشناسی نوشته شده است. مشکلات روانی خود ، و تجربیات وی در هنگام کار در بیمارستان روانی به او در زمینه ی نوشتن این کتاب یاری داد.

فوکو تکامل مفهوم جنون را از طریق سه مرحله دنبال می کند: رنسانس ، «عصر کلاسیک» (اواخر هفدهم و بیشتر قرن های هجدهم) و تجربه مدرن. او استدلال می کند که در دوره رنسانس ، دیوانگان در هنر به عنوان داشتن یک نوع خرد – که دانش ما از آن محروم است- به تصویر کشیده می شدند و در ادبیات به عنوان کسی که تمایز بین انسانها و آنچه که آنها وانمود می می کنند را آشکار می کند به تصویر کشیده می شدند. هنر و ادبیات رنسانس جنون را با عقل در گیر نشان می داده در حالی که نمایانگر نیروهای اسرارآمیز تراژدی کیهانی نیز بوده است. اما رنسانس همچنین آغازی است برای توصیف عینی از منطقی و غیر منطقی.