جلد اول کتاب سیاحت‌نامه شاردون با صدای منصور ضابطیان

سفری به اصفهان، نصف جهان، پایتخت باشکوه دوران صفویه، به روایت شاردن، جهان‌گرد فرانسوی.

ژان شاردن جواهرساز، بازرگان و جهان‌گرد فرانسوی (متولد پاریس ۱۶۴۳، متوفی لندن ۱۷۱۳) در نیمه دوم قرن هفدهم میلادی در خلال سال‌های ۱۶۶۵ تا ۱۶۷۷، جمعا دو بار به ایران عصر صفوی مسافرت کرد و شرح مشاهدات خود را در سال ۱۷۱۱ در هشت مجلد به چاپ رساند.

سفرنامه شاردن از همان ابتدا شهرت و محبوبیت بسیاری درمیان اروپاییان پیدا کرد؛ چه درمیان عامه کتاب‌خوان که مایل به خواندن عجایب سرزمین‌های دوردست و افسانه‌ایِ مشرق زمین بودند و چه آنها که به دانستن ویژگی‌های اقلیمی و اوضاع اقتصادی و روابط اجتماعی ممالک دیگر کنجکاوی و دقت نظر بیشتری داشتند.

یکی از نقاط قوت سفرنامه‌ی شاردن، به‌خصوص در بخش اصفهان، دقت شگفت‌آور او در توصیف و شرح جزء‌به‌جزء شهر اصفهان است. او که مدت‌ها در این شهر اقامت داشت، محله‌ها و بناهای آن را بسیار خوب می‌شناسد. هنگامی که خواننده به مطالعه‌ی توضیحات او درباره‌ی کوچه‌ها و محله‌های اصفهان می‌پردازد، به‌خوبی می‌تواند مکان‌های توصیف‌شده را مجسم و تصویرسازی کند.

او خواننده را با خویش هم‌قدم می‌کند و گوشه‌گوشه‌ی پایتخت شکوهمند صفوی را به او نشان می‌دهد و نام محله‎ها را به دقت ذکر می‌کند. بنابراین ادعایش را در این باره که شهر اصفهان را از لندن که ۲۶ سال در آن سکونت داشته بهتر می‌شناسد، نمی‌توان بی‌اساس دانست.

نگاشته‌های شاردن پیرامون میراث معماری شهر اصفهان از اهمیت بسیاری برای اصفهان‌شناسان برخوردار است، زیرا در میان سفرنامه به بنیان‌گذار، معمار، وجه نام‌گذاری و تاریخ ساخت برخی آثار اشاره می‌شود و از آنجا که بنیان تعدادی از آنها فاصله‌ی زمانی چندانی با مراجعت شاردن به اصفهان ندارد، توضیحات او در این‌باره را می‌توان معتبر دانست.

بخش بزرگی از آثار معماری اصفهان که شاردن به رشته‌ی تحریر در آورده است، بعدها ویران می‌گردد و امروزه دیگر هیچ اثری از آنها نمانده است. باغ تخت، باغ هزارجریب، برج شاخ، تالار طویله، کاخ ساروتقی، نقاره‌خانه، عمارت ساعت در زمره‌ی همین‌گونه آثار به شمار می‌آیند.