ภาวนาด้วยใจธรรมดา - สวนธรรมประสานสุข 7 พ.ย. 63 (psn631107A)

จิตที่ใช้ในการเดินปัญญา มีสมาธิที่ถูกต้อง 
เป็นใจของคนธรรมดาเลย ธรรมดามากๆ 
แต่คนธรรมดาที่ไม่ได้ปฏิบัติพวกเขาเหล่านั้นธรรมดาแต่หลงโลก 
ใจไหลไปหารูป รส กลิ่น เสียงภายนอก ไม่ได้สนใจตัวเอง 
เป็นปกติ ผ่อนคลาย ไม่ได้บังคับ แต่ว่าตัวจิตไปอยู่ที่ข้างนอก 
เราต้องการใจที่รู้ตื่นเบิกบานเหมือนคนธรรมดาทั่วไป 
แต่ใจอยู่กับเนื้อกับตัวเนืองๆ 
เนืองๆ ไม่ใช่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอดเวลา 
เพราะอยู่ตลอดเวลาจะบังคับ เพ่ง จ้อง ข่มให้อยู่ในร่างกาย 
หรือ beam บังคับแช่อยู่ ตรงใดตรงหนึ่งที่เราคิดว่าตรงนี้คือจิต ตรงนี้ใจสมควรอยู่ 
ที่จริงใช้ใจของคนธรรมดา 
แต่ใจของคนธรรมดา(ก็คือ) พวกเราเวลาไปเดินเล่นหรือเวลาที่เราไม่ได้อยู่ในวัด 
แต่คนเหล่านั้นเป็นคนธรรมดาที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว 
คล้ายว่าใจสนใจแต่สิ่งที่เห็น  เสียงที่ได้ยิน 
แต่ถ้าเราเป็นนักปฏิบัติที่เรายังไม่ได้ตัวรู้ที่ถูกต้องอย่างเป็นธรรมชาติ 
เวลาเราเดินไปใจก็จะแข็ง ทื่อๆ เครียดๆ บังคับ และดูแบบจริงจัง 
พอสังเกตได้คนนี้นักปฏิบัติ 
แต่จะมีคนอีกชุดหนึ่งที่ได้สมาธิที่ถูกต้อง เขาจะดูเป็นคนธรรมดามาก 
แต่ว่าเคลื่อนไหวแบบมีสติ ดูไม่ล่องลอยไป 

--อ.ประสาน พุทธกุลสมศิริ สวนธรรมประสานสุข 7 พ.ย. 63