EP98 : แม่ของผมติดเกม ชีวิตของเราจึงมีแต่ความยุ่งเหยิง!

ไง ทุกคน! คุณรู้ไหม คนชอบบอกกันว่า เด็ก ๆ ไม่ควรเล่นวิดีโอเกมให้มาก เพราะจะทำให้ติดได้ และผมก็ไม่เคยเชื่อเลย จนกระทั่งแม่ของผมกลายเป็นคนติดเกม ผมชื่อเจอร์รี่ ผมอายุ 12 ปี และชอบการเล่นเกมบนโทรศัพท์มือถือมาก ผมชอบเกมแนววางแผนเกมหนึ่งสุด ๆ ผมสร้างเมืองของตัวเอง ทำสงครามกับผู้เล่นคนอื่น ๆ และยังสร้างกลุ่มพันธมิตรกับคนอื่นด้วย โอเค ผมรู้ว่าผมใช้เวลากับการเล่นเกมมากเกินไป แต่ไม่งั้นจะให้ผมทำอะไรล่ะ?

ผมไม่ใช่คนเด่นดังที่โรงเรียน และผมก็ไม่มีเพื่อนมากนัก ดังนั้นโดยทั่วไปผมจึงใช้เวลาทั้งวันไปกับการเล่นเกม รวมถึงเวลาอยู่ในห้องเรียนด้วย และนั่นก็คือเหตุผลหลักที่โรงเรียนโทรเรียกแม่ของผมมาพบถึงที่ โอ้ พระเจ้า ผมกลัวมากจริง ๆ ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น แม่ผมทำงานหนักมาก และแม่ก็ต้องหาเวลาเพื่อปลีกตัวมาโรงเรียน ดังนั้นผมเลยรอว่าจะต้องเจอบทลงโทษครั้งใหญ่ ครูของผมบอกแม่ว่า ความติดเกมของผมพัฒนาไปอีกขั้นแล้ว และนั่นจึงทำให้แม่จำเป็นจะต้องมีมาตรการอะไรสักอย่างอย่างเร่งด่วน แต่ผมก็ต้องประหลาดใจ ที่แม่ไม่ได้ตะคอกดุด่าผมเลย แม่รู้ว่าผมเหงา และไม่ได้ติดใจอะไรกับการที่ผมจะหาความสนุกในบางครั้ง แต่แน่ล่ะ เราต้องมีข้อจำกัด ผมจะต้องไม่เล่นเกมในห้องเรียน และต้องทำผลการเรียนให้ดีขึ้น ผมยังคงชื่นชมแม่มากกับวิธีที่แม่ปฏิบัติต่อผม ไม่กี่สัปดาห์ถัดมา ตอนนั้นเกมที่ผมเล่นมีข้อเสนอพิเศษมาให้ - คือให้ชวนเพื่อนมาเล่นแล้วจะได้อัญมณีสิบชิ้น สิบเลยนะ! คุณนึกภาพออกไหม? ในที่สุดผมก็จะเอาไปพัฒนาอาคารประจำเมืองได้แล้ว! โอเค นั่นอาจไม่มีความหมายอะไรเลยสำหรับคุณ งั้นเอาเป็นว่า – มันมากมายทีเดียวก็แล้วกัน! แต่เรื่องก็คือผมไม่มีเพื่อนที่จะชวนมาเล่นด้วยได้ ดังนั้นผมเลยรอจนถึงตอนค่ำ เมื่อแม่กลับจากที่ทำงานแล้วมาถึงบ้าน หยิบโทรศัพท์แม่มา และติดตั้งเกม ตอนทานมื้อเย็น แม่ของผมสังเกตเห็นว่าบนโทรศัพท์มีเครื่องหมายกะพริบอยู่ – เกมส่งการแจ้งเตือนเข้ามา ผมอับอายนิดหน่อย แต่ก็บอกแม่ว่าผมติดตั้งเกมบนโทรศัพท์แม่เพราะอยากได้โบนัส และผมก็เตรียมตัวจะฟังคำเทศนากับเรื่องที่ว่า คุณไม่ควรแตะต้องสิ่งของของคนอื่นอยู่แล้ว แต่การสนทนาของเราไม่ได้เป็นไปตามที่ผมคาดหมาย - แม่ของผมดูสนอกสนใจขึ้นมานิดหน่อย แม่เริ่มถามผมเกี่ยวกับเกมนี้ ผมคิดว่าแม่คงเริ่มสนใจในตัวผม สิ่งที่ผมทำ และนั่นก็ทำให้ผมมีความสุขมาก

ไม่กี่วันต่อมา ผมนั่งอยู่ในชั้นเรียน แล้วก็ยังเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อมาก แต่ผมก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเรียนวิชาเคมี ไม่ว่าผมจะคิดว่าวิชานี้งี่เง่าขนาดไหนก็ตาม! มันยากที่จะตั้งสมาธิกับการเรียน เพราะโทรศัพท์ในกระเป๋าของผมสั่นอยู่ตลอดเวลาผมรู้ว่าต้องเป็นเกมแน่ และผมก็พยายามที่จะไม่สนใจ ผมให้สัญญาเอาไว้แล้วนี่ ก็อย่างที่คุณรู้ แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งความอดทนของผมก็หมดลง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและเห็นข้อความจำนวนหนึ่งจากเกม และทั้งหมดนั้นมาจากแม่ของผมเอง! แม่ขอทรัพยากรในเกมบางอย่างกับผม ฮ่า ๆ! ผมส่งข้อความหาแม่ “ผมไม่คิดเลยนะว่าแม่จะอยากเล่นเกมนี้” แม่ตอบกลับมาว่า “บางครั้งนี่ก็เป็นวิธีที่น่าสนใจที่สุดในการฆ่าเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ” และหลังจากหยุดไปพักหนึ่ง “แล้วของที่แม่ขอไปล่ะอยู่ไหน?!” ว้าว ผมดีใจมากเลยที่แม่ของผมเล่นเกมเดียวกัน! ไม่อยากเชื่อสุด ๆ แต่เราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น ต้องขอบคุณเกมนี้เลย! เจ๋งสุดยอด!

--- Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/theourstory/support