EP116 : ฉันยอมสละตัวเองเพื่อช่วยชีวิต 30 ชีวิต

สวัสดีทุกคน! ฉันชื่ออาบิเกล อายุ 13 ปี เมื่อเร็ว ๆ นี้ ชีวิตของฉันได้เข้าสู่ความวุ่นวายเป็นอย่างมาก ฉันเริ่มคิดว่าฉันกำลังจะเป็นบ้าหลังจากสิ่งแย่ ๆ เกิดขึ้นกับครอบครัวของฉัน แต่ประเด็นคือ – ฉันกลัวความฝันตัวเองและฉันก็มีเหตุผลด้วย ไม่มีอะไรบ่งบอกถึงความทุกข์ยากในครอบครัวของฉันเลยและฉันก็ใช้ชีวิตธรรมดา ๆ กับพ่อแม่อันเป็นที่รัก แม่ฉันเป็นแม่บ้าน ส่วนพ่อฉันทำงานอยู่ในบริษัทการค้าซึ่งเพิ่งได้เลื่อนขั้นไม่นานมานี้ มันเจ๋งมาก แต่พ่อก็ต้องไปออกทริปของบริษัทบ่อย ๆ ทำให้ฉันกับแม่คิดถึงเขามาก

แต่หลังจากนั้น ทุกสิ่งก็แย่ลง พ่อของฉันกำลังกลับมาจากเมืองอื่น ซึ่งฉันตื่นเต้นมาก คืนนั้นฉันเข้านอนดึก และตอนที่หลับตาลง...ฉันเห็นบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ ฉันกับพ่อกำลังดูดาวตกด้วยกันในป่า ขณะที่เขากำลังบอกฉันเกี่ยวกับกลุ่มดาว แผ่นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน พ่อฉันลื่นและตกลงไปในความมืด เขาเรียกชื่อฉันและขอความช่วยเหลือ แต่ฉันไม่สามารถหายใจหรือขยับได้เลย จากนั้นก็มีแสงไฟสว่างวาบขึ้นมาและ...ฉันพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเตียงด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ฉันใช้เวลาสักพักจึงตั้งสติได้ว่ามันเป็นเพียงแค่ฝัน แต่หลังจากนั้นฉันก็นอนไม่หลับ ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังคงได้ยินเสียงพ่อกำลังเรียกอยู่และไม่สามารถสงบสติได้เลย ดังนั้นฉันจึงไปที่ห้องแม่และเล่าเกี่ยวกับฝันร้ายให้เธอฟังทั้งน้ำตา ฉันกลัวมากและรู้สึกอยากโทรหาพ่อเพื่อเช็กว่าเขาปลอดภัยดี แม่ฉันคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยที่จะโทรไปรบกวนพ่อกลางดึก แต่ฉันก็ยังยืนกราน พ่อฉันแปลกใจมากที่ได้ยินคำถามว่า “พ่อ สบายดีนะคะ?” ตอนตี 3 ซึ่งก็โล่งใจที่เขาไม่เป็นอะไร

พ่อกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย ฉันกับแม่ทำอาหารเย็นสุดพิเศษต้อนรับเขาและเล่นมุกตลกเกี่ยวกับฝันของฉันเมื่อวาน เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อพาฉันไปโรงเรียนและขยิบตาให้ฉันพร้อมพูดว่า “สักวันเราจะไปตามหาป่าที่มีดาวตกด้วยกันนะ” จากนั้นพ่อก็หัวเราะกับมุกตลกของเขาและขับรถไปทำงานโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้คุยกับพ่อ

--- Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/theourstory/support