เรื่องราวแรกเริ่มของการจัดนิทรรศการในสยามประเทศ ระหว่าง พ.ศ.2425-2475
ซึ่งจัดขึ้นโดยรัฐ เป็นการ “อวดดี” ภายใต้การทรงแสดงตนของพระพุทธเข้าหลวง
ในฐานะ “ผู้นำ” ด้วยทรงรับเป็น “แม่กอง”
ในการจัดแสดงห้องแสดงด้วยพระองค์เองจำนวน 1 ห้อง
พร้อมด้วยพระมเหสี ที่ทรงรับเป็น “แม่กอง” จัดห้องแสดงอื่นอีกจำนวนหนึ่ง
ในท่ามกลางการจัดแสดงภายใต้การกำกับดูแลของชนชั้นสูง ทั้ง 55 ห้องนี้
ห้องที่ 17 ซึ่งจัดแสดงเรื่อง “หนังสือไทยต่างๆ” ชนชั้นกลางก้าวหน้าในยุคนั้น
อย่าง ก.ศ.ร. กุหลาบ ก็ได้เข้ามามีตัวตนในนิทรรศการของกลุ่มผู้ดีในครั้งนั้น
นับเป็นสามัญชนจำนวนน้อยที่ได้มีโอกาส
โดยได้นำหนังสือไทยโบราณที่เขาสะสมไว้มาร่วมจัดแสดงกว่า1,000 เล่ม
สร้างแรงสั่นสะเทือนส่งผลต่อความขัดแย้งมากมายกับชนชั้นสูง
นิทรรศการในฐานะเครื่องมือสื่อสารของรัฐและพื้นที่ของ “ผู้ดี”
ในนิทรรศการสมโภชพระนคร ครบรอบ 100 ปี
นยุคสมบูรณาญาสิทธิราชย์นั้น มีบทบาทหน้าที่
มีความสำคัญอย่างไรต่อสังคม และภาครัฐในฐานะผู้จัดงาน
ใช้นิทรรศการไปในทิศทางใด เพื่อประโยชน์ใด มาหาคำตอบกันค่ะ
Create your
podcast in
minutes
It is Free