در ادامه باب در ستایش عدل، ابن راوندی این عقیدهٔ رایج را شرح میدهد که عدل، خصوصا عدل پادشاه، باعث برکت میشود و بالعکس ظلم باعث میشود برکت از دنیا برود. داستانهایی هم از انوشیروان و دیگر پادشاهان میآورد که چگونه حتی نیت بد کردنشان باعث شده برکت از چیزها برود. یک فراز از این بخش بخصوص خواندنی است: آنجا که میگوید تا قبل از به زمین ریخته شدن خون هابیل «خوشههای انگور صد من بودی و پوست اناری را کاروانی در میان رفتی».
Create your
podcast in
minutes
It is Free