218.เหลืออะไร

บรรยายเมื่อ 25-10-2563

การปฏิบัติที่แท้จริงนั้นจะเกิดขึ้นต่อเมื่อ...เราเลิกปฏิบัติ...เลิกเป็นนักปฏิบัติธรรม

ทิ้งความรู้ในเชิงข้อมูล 
วิธีปฏิบัติทั้งหลาย...ทิ้งไป
ทิ้งไปให้หมด

ทิ้ง Concept ความคิด 
ทฤษฎีทั้งหลายที่ครอบงำเรามา 
จนหล่อหลอมให้เรากลายเป็นนักปฏิบัติธรรม...ทิ้งไปให้หมด

แล้วเหลืออะไรตอนนี้? 
เราจะพบว่าเหลือ...
ความรับรู้ที่เงียบเชียบที่สุด

ความรับรู้ที่เงียบเชียบที่สุดปราศจากคำพูด 
ปราศจากความหมาย 
ปราศจากความปรุงแต่งใดๆ 
นี่คือลักษณะของธาตุรู้ 
มันคือ “รู้ที่หลีกหนีไม่ได้” 

รู้ที่เราไม่ได้สร้างมันขึ้นมา 
เป็นสภาพรู้ที่มีอยู่แล้วในเราทุกคน 
ไม่เคยเกิดไม่เคยดับ

และในการปฏิบัติธรรม 
เราอาศัย “รู้” ตัวนี้ 
รู้ที่เรียกว่า “แค่รู้” 
เป็นแค่กิริยารู้ 
และมันทำหน้าที่ได้อย่างเดียว 
คือ แค่รู้ และมันปรุงแต่งไม่ได้

รู้นี้ ส่งผลให้เกิด คำว่าสักว่ารับรู้
รู้นี้ เงียบเชียบที่สุด ไม่มีคำพูดอะไร
รู้นี้ ไม่มีการเปรียบเทียบกับคำสอนหรือความจริงใดๆ ที่เป็นคำพูดได้

และเราจะพบว่าตลอดการรู้นี้ 
ไม่มีเราอยู่ในนั้นเลย

ความสำคัญของการปฏิบัติธรรม ไม่ใช่การเห็นอะไร

ความสำคัญที่สุดคือ เราอยู่ที่ไหน

เรามีหน้าที่สำคัญที่สุดอย่างเดียวคือ กลับบ้าน...กลับให้ถูกบ้าน
แล้วความจริงทุกอย่างจะเปิดเผยออกมา 

ในแต่ละปัจจุบันขณะที่เงียบที่สุด...คือเส้นทาง